Bewoner Daphne

Daphne (1986) is een creatieve geest. Na haar studie aan de Design Academy Eindhoven specialiseerde zij zich in het ontwerpen van tools die mensen met elkaar in contact brengen. Zo ontwikkelde ze het Netwerkkleed, een creatief tafelkleed dat uitnodigt tot diepgaande gesprekken. Het wordt ingezet bij netwerkbijeenkomsten, teambuilding en reorganisaties.

Daphne heeft haar werkplek voor het Netwerkkleed in Het Industriegebouw. Daarnaast is ze illustrator en tekent ze graag ansicht- en geboortekaarten. Dat doet ze meestal thuis, aan de grote eettafel.

Kruinen

Dat Daphne en Dirk niet al jaren geleden zijn verhuisd komt door hun heerlijke appartement aan het Groenendaal. “We zitten te luxe. Vijf jaar geleden hebben we een aantal koophuizen met tuin bezichtigd maar telkens beseften we dat we er niet op vooruit zouden gaan. Op een gegeven moment zijn we gestopt met zoeken en nu zijn de prijzen in Rotterdam zo gestegen dat we ons richten op omgeving Maassluis.”

Hun woonkamer is ruim en licht en biedt uitzicht op de kruinen van de bomen van het Groenendaal. Aan de achterkant kijk je vanuit de keuken met smal balkon en de ruime slaapkamers uit op twee enorme bomen in de expeditiestraat.

Sinds Daphne meer thuis is na de geboorte van Teun, heeft ze ontdekt dat er kauwen kwetteren in de grote bomen achter. Vóór kan ze achter glas heerlijk mijmeren in de zon. Alhoewel: “Zo rustig zitten als voor deze foto’s doe ik bijna nooit meer.” Want Teun wil voorgelezen worden en een flesje en tekenen op het schoolbord en door het raam kijken naar de auto’s – auto was een van de eerste woorden die hij zei – en een banaantje eten en een middagslaapje doen en naar buiten, spelen met de bal en en en.

Schets

Als Daphne hoort dat de bomen op het Groenendaal vanwege ziekte in de toekomst mogelijk moeten worden gekapt, schrikt ze. “Nee!” Als ze vervolgens hoort dat vanuit het Stadslab Hoogkwartier wordt gekeken of dat kan worden aangegrepen om het ‘Groenendaal-park’ te maken, begint het direct te borrelen. “Ik zie wandelpaden voor me in de vorm van het logo van het Hoogkwartier. En picknickbanken waar je kunt aanschuiven om samen met je buren iets te eten. En schommels, ook voor volwassenen; die mogen meer spelen. En een maïsdoolhof; dan kunnen kinderen spelenderwijs leren over het boerenleven.” Ze schetst haar ideeën. “Oh, ik hoop dat het er is voordat we weggaan.”

“Ik zie wandelpaden voor me in de vorm van het logo van het Hoogkwartier.”

Laden en lossen

Want dat ze weggaan is zeker. Het dorpsmeisje in haar – Daphne is opgegroeid in Lochem – verlangt naar een tuin, zeker nu Teun er is. Ook is het appartement te klein voor verdere gezinsuitbreiding. “Zonder de lift zou je hier als jong gezin sowieso niet kunnen wonen.”

Groen, een lift en een parkeerplek voor de deur zijn volgens haar vereisten om jonge gezinnen in de stad de houden. Voor haar deur is altijd parkeerplek. “Ook voor bezoek.” Ze hoort voor het eerst van het idee het park zo te vergroten dat een deel van die parkeerplekken verdwijnt. Bewoners zouden hun auto dan in de parkeergarages in de buurt kunnen parkeren. “Poeh. Dat wordt kiezen tussen parkeren en groen voor de deur. Dirk gebruikt de auto het meeste en hij vindt het geen probleem om een stukje te wandelen. Maar we gebruiken de auto ook veel in het weekend en dan hebben we met Teun heel wat in te laden. En ook als we op vakantie gaan.”

Plekken voor laden en lossen lijken haar een goed alternatief. “Dat zou kunnen werken. Ook voor Papaya en de Hardloopwinkel waar heel wat pakjes worden bezorgd.”

Tweet

Dat Daphne het Hoogkwartier enorm gaat missen is zeker. “Het is zo leuk geworden hier.” Al is haar leven sinds Teun’s komst wel drastisch veranderd; helemaal sinds hij kan lopen. “Daarvóór kon ik nog wel eens lekker koffie gaan drinken bij Memory Lane en later bij Amada Coffee. Of een wijntje pakken bij Verward. Nu kom ik graag bij de Bakkerswinkel aan het Oostplein, want daar hebben ze veel speelgoed en een mooi afgesloten pleintje voor de deur. En ik kom bijna elke dag bij het Achterklooster. Voordat ik daar naar mijn werkplek in Het Industriegebouw ga, breng ik Teun naar kinderopvang Het Steigertje. Op vrije dagen ga ik vaak met Teun naar het speeltuintje. Schommelen vindt hij geweldig. Jammer genoeg mist er een babyschommel waar hij met zijn beentjes door kan. ik heb er een keer een tweet over gestuurd naar de gemeente maar nooit antwoord gekregen. Míjn favoriet is de basket. Ik probeer de bal erin te gooien en Teun haalt ‘m op.”

Ook Dirk en haar ouders gaan met Teun naar het speelplaatsje. “Teun is hier elke dag.” Alleen op woensdagmiddagen komt Daphne er niet graag. “Dan spelen er veel oudere kinderen en is de sfeer agressiever. Ze schreeuwen naar elkaar en schelden, ook naar hun ouders.” Op die middag wordt er ook veel gegeten aan de tafels. “Dat mensen dat doen is hartstikke leuk, maar dat ze dan hun pizzadozen en ander zooi niet opruimen, vind ik onbegrijpelijk.”

Als Daphne daadwerkelijk naar Maassluis verhuist houdt ze haar werkplek in Het Industriegebouw aan. En ze blijft yoga doen bij Centrum Bodhi. “Het is zo’n leuke buurt. Die wil ik niet missen.”

Nieuwsgierig naar het werk van Daphne? Kijk voor meer informatie op: het Netwerkleed en Studio Daphne van Mourik.

Verhalen van bewoners en Stadslab Hoogkwartier

Het Hoogkwartier is in ontwikkeling. Maar is de buurt ook klaar voor toekomst? In vijf bijzondere verhalen van bewoners van het Hoogkwartier worden initiatieven, kansen en uitdagingen voor de buurt onder de aandacht gebracht. Met deze portretten wordt een brug gelegd naar het Stadslab Hoogkwartier waarin bewoners en ondernemers samen de toekomst van de buurt willen vormgeven.

Dit is het tweede verhaal in een serie van vijf. Het eerste verhaal is ‘Bewoner Iris’. De bijzondere serie van vijf portretten wordt geschreven door Esther Wienese. Esther maakte eerder met Marieke Odekerken de reeks met verhalen over ‘De bewoners van de Bredestraat 312’. 

Dit artikel is tot stand gekomen dankzij een bijdrage van Gebiedscommissie Rotterdam Centrum.